ကၽြန္ေတာ္ရြာသား အူေၾကာင္ၾကား

××××××××××××××××××××××××
၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ မဟာရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ကို မ်က္လံုးေလးကလည္လည္နဲ႔ (ေရႊမႈံရတီဇာတ္ကားမဟုတ္ပါ) ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ … ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ေမာင္ရဲ႕ သား (၂) ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို ဝမ္းကြဲေတြနဲ႔ လွည္းတန္းက အေနာက္ထန္းတစ္ပင္လမ္း ထဲမွာေနတယ္ … ။ အေနာက္ထန္းတစ္ပင္လမ္း ဆိုတာ အာရွဓနဘဏ္ (ယခု Iceberry ) ေဘးက ေဇယ်ာသီရိလမ္းအတိုင္း ဝင္ရပါတယ္ … ။ ကၽြန္ေတာ္ က လည္း အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ တစ္ရာ့ကိုး တစ္ရာ့တစ္ဆယ္ ဘဝဆိုးလွတယ္ ဆိုေတာ့ အားအားလ်ားလ်ား ဟိုဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားတာေပါ့။ ရန္ကုန္ကိုလည္း ေရာက္စဆိုေတာ့ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ မရွိေသးေတာ့ လမ္းကို မွတ္ထားရတယ္ဗ် … အဓိက ကေတာ့ အာရွဓနဘဏ္ကို ပဲ မွတ္ထားပါတယ္ … အာရွဓနဘဏ္ကို ေတြ႔ရင္ သူ႔ေဘးက ေဇယ်ာသီရိလမ္း အတိုင္း ဝင္လိုက္ရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ေလ …
ဒါက ဟိုအနား ဒီအနားသြားရံုေလာက္ပဲေလ ၿမိဳ႕ထဲေတြ … ဘာေတြ … အျခားေနရာေတြ သြားမယ္ဆိုေတာ့ လိုင္းကား စီးရမယ္ေလ … အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လိုင္းကားကို ၄၅ တစ္စီးပဲ အၿမဲတမ္း စီးတယ္ … ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၄၅ က ဆူးေလး ဘုရားနားက ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေဘးက ဂိတ္စတယ္ေလ … ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သြားသြား ၄၅ စီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ လိုက္သြားတယ္၊ ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ရင္ မုန္႔ဟင္းခါး ၁၀၀ တန္ (လႊမ္းပိုင္ရဲ႕ ၁၀၀ တန္ မဟုတ္ပါ tongue emoticon ) စားၿပီးရင္ ဗႏၶၶဳလပန္းၿခံေရွ႕က လိုင္းကားေတြထဲ စီးေကာင္းမယ္ ထင္တဲ့ ကားေပၚတက္လိုက္တာပဲ … ။ အဲလိုနဲ႔ လိုင္းကားေလွ်ာက္စီးရင္း ျပတင္းေပါက္က ဟိုေငး ဒီေငး ဒီေနရာ ေလး လည္လို႔ ေကာင္းမယ္ထင္ရင္ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္တာပဲ … ဘယ္ေနရာမွန္းလည္း သိစရာ မလုိပါဘူး … အဲအနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေလွ်ာက္သြား … ၿပီးေတာ့ ကားစီးလာတဲ့ မွတ္္တုိင္ကို ျပန္သြား ဟိုဘက္ကမ္းကူးၿပီး ကိုယ္စီးလာတဲ့ ကားနံပါတ္လာရင္ တက္လိုက္လာတာေပါ့ … ဂိတ္ဆံုးရင္ ဗႏၶၶဳလပန္းၿခံ ကို ျပန္ေရာက္တယ္ေလ … ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ လွည္းတန္းျပန္ရမယ့္ ၄၅ ဂိတ္ ကို ေရာက္တာနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့ … မျပန္ခင္ မုန္႔ဟင္းခါး ၁၀၀ ဖိုးစားၿပီး ၄၅ ကို ဂိတ္စက ျပန္စီးလိုက္ရင္ လွည္းတန္းကို ျပန္ေရာက္တာပါပဲ .. ဒီေနရာမွာ ေျပာရဦးမယ္ဗ် .. ၄၅ ကို ဂိတ္စက စီးေပမယ့္ ညေနပိုင္း ရံုးဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္ တစ္ခါတစ္ေလ ေနရာ မရဘူးဗ် … ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္ႀကီးတယ္ ဂိတ္စက စီးၿပီး ေနရာ မရရင္ ျပန္ဆင္းတယ္ … ေရာက္စဆိုေတာ့ ကားေပၚကို လုမတက္ တတ္တာလည္း ပါတာေပါ့ …
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ထံုးစံအတိုင္း မနက္မိုးလင္း အိပ္ရာကထ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး လြယ္ၿပီးေတာ့ စီးေတာ္ယဥ္ ၄၅ နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားတာေပါ့ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီး ဆင္မလိုက္ ကို ဗႏၶၶဳလပန္းၿခံေရွ႕က ၁၉၉ စီးၿပီး သြားပါေရာ … သိတယ္မဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ရွိေတာ့ ဆင္မလိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္သြားမယ့္ အိမ္ကို ရွာမေတြ႔ပါဘူး … ဖုန္းဆက္ေမး ရေအာင္လည္း ခုလို ဖုန္းေတြက မေပါေသးေတာ့ … မေတြ႔ေတာ့လည္း အိမ္ျပန္မွာေပါ့ … ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ဆူးေလးကို ျပန္မယ့္ ၁၉၉ က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလာဘူး … အျခားကား လည္း မစီးရဲဘူး …
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးႀကီး တစ္ေယာက္ကုိ ဆူးေလးသြားဖို႔ ဘယ္ကား စီးရမလဲ ေမးေတာ့ ဦးေလးႀကီးက ဆူးေလး ဘယ္ကုိ သြားမွာလဲ ၿမိဳ႕ထဲက အေပၚဘေလာက္၊ ေအာက္ဘေလာက္ ေတြ ရွိေသးတယ္ ဘေလာက္မတူရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေဝးတယ္ စသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးပါတယ္ … အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လွည္းတန္းျပန္မွာဗ် ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးရယ္ ဆင္မလိုက္က လွည္းတန္းျပန္မွာကို ဆူးေလး သြားစရာမွ မလိုတာ ဟိုဘက္ကေန ၄၅ (နံပတ္မေသခ်ာေတာ့ပါ) ဒိုင္နာ (အဝါ) စီးသြားလို႔ ေျပာပါတယ္ … ။ ဦးေလးႀကီးက သေဘာေကာင္းတယ္ဗ် … ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အူေၾကာင္ၾကားပံုကိုလည္း ျမင္လို႔ျဖစ္ပါမယ္ … ကားကူးၿပီးေတာ့ ေကာင္းႀကိဳက္ဒံေပါက္ဆိုင္ေရွ႕က ကားေပၚအထိ တင္ေပးလိုက္တယ္ … ေကာင္ေလးကို လွည္းတန္းမွာ ခ်ေပးလိုက္လို႔ စပယ္ယာ ကိုလည္း မွာလိုက္ပါေသးတယ္ … ဦးေလးႀကီးက ၂ မွတ္တိုင္ပဲ စီးရမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အပၚအထိ မတက္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ကပဲ တြဲလိုက္ပါတယ္ … စပယ္ယာကို ၂၀ တန္ တရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္ … ။ (စပယ္ယာဆီက ပိုက္ဆံျပန္မေတာင္းရဲ႕လို႔ ၂၀ တန္ေတြ အၿမဲတမ္း အေၾကြလဲ ထားတယ္ - ဤကား စကားခ်ပ္)
အဲလိုနဲ႔ သိပ္မၾကာပါဘူး စပယ္ယာက လွည္တန္းေရာက္ၿပီး ဆိုေတာ့ ကားေပၚက ဖုတ္ကနဲ႔ ခုန္ဆင္းလိုက္ပါတယ္ … (အဲဒီေနရာက အခုေတာ့ စိန္ေဂဟာေရွ႕ေပါ့ဗ်ာ) စပယ္ယာလည္း မာလာ … တံတားျဖဴ … ၆ ခြဲ … ေအဒီ … ၈မိုင္ … လမ္းဝ … ဘုန္းႀကီးလမ္း … ၂ေစ်း … ဘာညာ သရာကာ ေအာ္ရင္း လူတင္ၿပီး ကားက ထြက္သြားေလရဲ႕ …
ခက္တာက က်န္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လွည္တန္းလို႔ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာရွဓန ဘဏ္လဲ မေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနပါတယ္ … သူတို႔ေျပာတာေတာ့ လွည္းတန္းတဲ့ ငါ့လွည္းတန္း နဲ႔လည္း မတူဘူးေပါ့ … အဲဒါနဲ႔ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္က ေမးပါတယ္ … ဦးေလး … ဦးေလး … ဒါလွည္းတန္းလား ဆိုေတာ့ ဦးေလးႀကီးက ဟုတ္တယ္ေလ … ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ … ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ေမးၾကည့္တာပါလို႔ tongue emoticon … နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္ၿပီး လွည္းတန္းဆိုတာ ေသခ်ာၿပီဆိုေတာ့ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေဒၚေလး … ေဒၚေလး ဒီလွည္းတန္းမွာ အာရွဓနဘဏ္က ဘယ္အနားလဲ လို႔ ေမးၾကည့္ပါတယ္ … (ပိုက္ဆံထုတ္မလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဘဏ္ေတြ႔မွ အိမ္ျပန္တတ္ တာေလ) အေဒၚႀကီးကလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္ … အင္းစိန္လမ္း (အဲတုန္းကေတာ့ မသိဘူးေပါ့) ဘက္ကို လက္ညိဳးထုိးၿပီး တည့္တည့္ေလွ်ာက္ ေကာင္ေလး လမ္းဆံုေရာက္ရင္္ ေျမာက္ဘက္ကုိ ေကြ႕လိုက္တဲ့ (အေဒၚႀကီးက အညာသူထင္ပါတယ္) ေကြ႕ၿပီးရင္ တည့္တည့္သာ ဆက္ေလွ်ာက္ ေတြ႔လိမ့္မယ္ … လို႔ ေျပာပါတယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းေဘးက ေလွ်ာက္သြားတာေပါ့ သိပ္မၾကပါဘူး ျပည္ျမန္မာ ကုန္တိုက္ (ယခု ခ်က္ပလက္ ကားအေရာင္းျပခန္း) ကို ေတြ႔ေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီေလ … ၿမိဳ႕ထဲက ျပန္လာရင္ အဲကုန္တုိက္ကို ျမင္ျမင္ေနရေတာ့ မွတ္မိသြားၿပီေလ …
ေအာင္ကိုဦး ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရြာသား … အဲလို အူေၾကာင္ၾကားနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပ ဘဝကို စခဲ့ပါတယ္ … ။
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆံုးတဲ့အထိ ဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူး အထူး တင္ပါတယ္ ..
ေမတၱာျဖင့္
ေအာင္ကိုဦး (UMK)
Be the Best !
*******************************************************************
ဒီစာစုေလးမွာ အဓိက ေျပာခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ပါမ်ားမွ ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္ … စာေတြ႔ေတြ ရွိေပမယ့္ စလုပ္တဲ့အခါ အခက္အခဲေတြ ရွိပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ အေလ့အက်င့္မ်ားလာတဲ့ အခါ ကၽြမ္းက်င္သြားပါတယ္ … အဲဒီလို အားအားလ်ားလ်ား ေလွ်ာက္သြား လိုက္တဲ့ အတြက္ ၃ လေလာက္ အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ႏွံ႔ႏွံံ႔စပ္စပ္ သြားတတ္သြားပါတယ္ …။

Credit to Aung Ko U - UMK

Source => https://www.facebook.com/aungkouumk/posts/815971211863002:0

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Be Positive!

Share on Google Plus

About Unknown

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.