အရိွကို အရွိအတိုင္း
ဒီစကားေလးကို လာ႐ႈိးသိန္းေအာင္ ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေလးက တဆင့္ ရင္းႏွီးခဲ့တာ ၆-တန္း၊ ၇-တန္း ေက်ာင္းသားဘဝေလာက္ကတည္းကပါ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဂုဏ္ေတြ ေငြေတြ မမက္ဘဲ အရွိအတိုင္း ေနဖို႔ ေျပာထားတဲ့ စာသားေလးေတြ ပါဝင္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။ ဒီသီခ်င္းစာသားေလးကို အရင္တုန္းက သတိထားၿပီး သိပ္မစဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခုေနမွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္ …. ။ အရွိကို အရွိအတိုင္း ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ ပညာ၊ ဥစၥာ စတာေတြ အရွိအတိုင္း ႐ိုး႐ုိးသားသား ေနဖို႔ ေျပာခ်င္တာလို႔ နားလည္မိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ေခတ္အခ်ိန္မွာ အရွိကို အရွိအတိုင္း ဆိုတဲ့ စကားဟာ အသံုးခ်တဲ့ေနရာမ်ား လႊဲေနတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈအပိုင္းမွာ ဒီစကားဟာ ကြက္တိ ျဖစ္ေနမယ္ ထင္တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ကလစ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္႐ံုနဲ႔ ကမၻာတစ္လႊားက အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြ ကို အခ်ိန္မဆိုင္း ရေနပါတယ္ (ကြန္နက္ရွင္ မေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္က လြဲလို႔ေပါ့)၊ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံ သတင္း၊ အခ်က္အလက္၊ နည္းပညာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြဟာ အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ကူလူး ဆက္ဆံ လာေနၾကပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ကူးလူးဆက္ဆံေနတာ ဒီေန႔ေခတ္မွ မဟုတ္ပါဘူး ဟိုးအရင္ ကတည္းက ဆိုတာ “လူငယ္ ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ အေသးစိတ္ ေရးခဲ့ပါၿပီ။
ဒီေဆာင္းပါးမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာ ဒီေန႔ေခတ္ျမန္မာ မိန္းကေလးအခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္အလိုက္ ယဥ္ေက်းမႈပံုစံမ်ား ဆင့္ကဲေျပာင္းလာတာကို လက္ခံပါတယ္။ သူ႔ေနရာေနသူ၊ ဒူးေနရာဒူး၊ ေတာ္ေနရာေတာ္ ပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ တိုင္းတပါးႏိုင္ငံရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈေတြကို အတုယူ ဝတ္ဆင္တဲ့အခါ တိုက္႐ိုက္ကူးေျပာင္းရတာ ရွိသလို ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ေရေျမ၊ ကိုယ္ရာသီဥတုနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ကူးေျပာင္းယူရတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ Stocking လို႔ေခၚေနၾကတဲ့ အသားနဲ႔တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနတဲ့ အသားကပ္ ေဘာင္းဘီမ်ိဳးကို ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ ဝတ္ၾကတာ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ရာသီဥတုက အရမ္းေအးတယ္ေလ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလို အပူပိုင္းႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ ေဆာင္းရာသီလိုမ်ိဳးမွာ ဝတ္တာအဆင္ေျပႏိုင္ ေသးေပမယ့္၊ ေႏြရာသီမွာ Stocking နဲ႔ျမင္ရတာေတာ့ သိပ္မသက္သာလွဘူး၊ က်န္းမာေရးအရလည္း အဆင္မေျပပါဘူး၊ Stocking ဝတ္တဲ့အခါ ခါးရွည္အက်ႌ ဒါမဟုတ္ ဂါဝန္တစ္ခုခုပါရင္ ၾကည့္ရတာ အျမင္မ႐ိုင္းလွပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခါးတိုအက်ႌ၊ တီရွပ္ ေတြနဲ႔ ဝတ္တဲ့အခါေတာ့ အျမင္႐ိုင္းလွပါတယ္။ တကယ့္ကို အရွိကိုအရိွအတိုင္းပါပဲ၊ လွည္းတန္း၊ ေျမနီကုန္း၊ ၿမိဳ႕ထဲ တ႐ုပ္တန္း နဲ႔ ၈-မိုင္တစ္ဝုိက္ကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ပါ … အရွိကိုအရွိအတိုင္း ျမင္ေနရတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။
ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဝတ္လာၾကတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အၾကပ္ေတြကလည္း ဂ်င္းသားဆိုေပမဲ့ Stocking နဲ႔ မထူးလွပါဘူး အရိွကို အရွိအတိုင္းပါပဲ။ အျပင္မထြက္ခင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္ရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈဟာ အမ်ားအျမင္မွာ တင့္တယ္ပါရဲ႕လား၊ လူသားတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ လြပ္လပ္ခြင့္ရွိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ရဲ႕အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္ စတာေတြဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္၊ မထိခိုက္ေအာင္ ေလးစားလိုက္နာရမဲ့ တာဝန္ဝတၱရား၊ က်င့္ဝတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကိုရီးယားသူေလးေတြ စကတ္တိုတိုဝတ္ၾကတာ လွပါတယ္။ ျမန္မာမေလးေတြလည္း စကတ္တိုတိုနဲ႔ လွၾကပါတယ္။ ခက္တာက အေနအထိုင္မတတ္ၾကတာပါ။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါ လိုက္ေလ်ာညီေထြ မျဖစ္တာပါ။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ သြားၿပီး ခဏတစ္ျဖဳတ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ စကတ္တိုတို ဝတ္တာ သိပ္မဆိုးလွေပမယ့္ လိုင္းကားေပၚကို မမီတမီ တက္ရတဲ့အခါ၊ ဆိုကၠားစီးတဲ့အခါ ၊ ခံုပုပုနဲ႔ ဆိုင္ေလးေတြမွာ ထိုင္ရတဲ့အခါ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ျဖစ္ဖို႔ သိပ္မလြယ္လွပါ။ ဒါတင္မက ေဘာင္းဘီရွည္ေတာ့ ဝတ္ထားပါရဲ႕ ထိုင္ေနတဲ့အခါ ေနာက္ကျမင္ရတဲ့သူ မသင့္ေတာ္တဲ့ ပံုစံေတြလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ မသိတာလား၊ သိရဲ႕သားနဲ႔ brand ကို ေၾကျငာတာလားေတာ့ မသိပါ။ အေနအထိုင္တတ္ရင္ ဝတ္လိုက ဝတ္ၾကပါ၊ အေနအထိုင္လည္း မတတ္ သူမ်ားလည္း လွသလို လွခ်င္လို ဝတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္အဆင္ေျပမည္ မဟုတ္ပါ။ အက်ႌေတြလည္း ထိုနည္း၎ပါပဲ ပါးလွစ္ေနတဲ့ အဝတ္အစားကို က်ိဳးတစ္ေခ်ာင္းတဲ့နဲ႔ဝတ္ၾကတာေတြ၊ မေသးမွ်င္ဖက္ရွင္ ဝတ္ဆင္ၾကတာေတြ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အဲဒီလို ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လိုင္းကားေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ အခါ မတ္တတ္ရပ္စီးတဲ့ ပုရိသေတြက ဘယ္လိုၾကည့္ၾကမွာလဲ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာဝင္စားဆင္ယဥ္မႈ ဟာ ကိုယ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္ရဲ႕လားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ ညီမငယ္တို႔ေရ … ။ ေပါင္းရင္းအထိေရာက္ေနတဲ့ စတက္တိုတို၊ ေဘာင္းဘီတိုတို၊ အက်ႌပါးပါးလ်ားလ်ားေတြကို ကိုယ့္အိမ္မွာ ေနတဲ့အခါ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စိတ္ႀကိဳတ္ဝတ္ၾကပါ၊ အျပင္ထြက္တဲ့အခါေတာ့ ကိုယ္သြားမယ့္ေနရာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္ေအာင္စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အျမင္မတင့္တယ္တာေတြ ေတြ႔ရတဲ့ အခါ ျမင္မိတဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ ဝတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား … ဘယ္ေနရာမဆို ခံယူသူနဲ႔သူဆိုင္တယ္လို႔ စာေရးသူက ထင္ပါတယ္။
အခုလိုေျပာေနတာ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲၿပီး ရင္ဖုန္းအက်ႌ၊ ထိုင္မသိမ္းနဲ႔ ေနရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါ၊ ေခတ္မီမီ ဝတ္စားဆင္ယဥ္ႏိုင္ပါတယ္၊ သ႐ုပ္မပ်က္ေစဖို႔သာလိုပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းေတြ ျမင့္တက္လာလို႔ ေက်ာက္ေခတ္မွာ အဝတ္အစားမပါဘဲ ေနထိုင္ေနၾကတာက အဝတ္အစားေတြ ဖန္တီးဝတ္ဆင္လာၾကတာ၊ ဒီေခတ္ေရာက္မွ အဝတ္အစားကို အရွက္လံုရင္ ျပန္ဝတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း (အထူးသျဖင့္ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈ) ဟာ ျမင့္တက္လာတာလို႔ေျပာရမလား၊ ဆုတ္ယုတ္သြားတာလို႔ ေျပာရမလား၊ “ေတာင္းမွာ အကြပ္၊ လူမွာ အဝတ္” ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ကိုယ့္ရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕လြပ္လပ္စြာ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈဟာ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္၊ ေနရာေဒသနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြျဖစ္ၾကရဲ႕လားဆိုတာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္တို႔ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ႏုိင္ၾကေစဖို႔ ရည္ရြယ္ ေရးသား လိုက္ပါတယ္။
ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း ရနံ႕ေမႊးပ်ံ႕ႏိုင္ၾကပါေစ ….
ေအာင္ကိုဦး (UMK)
--------------------------------------------------------------------------
Photo : Credit to myanmarmodelphotograph.blogspot.com
Credit to Aung Ko U - UMK
Source => https://www.facebook.com/aungkouumk/posts/470489193077874:0
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Be Positive!
0 comments:
Post a Comment