လူဆိုတာ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ေနတဲ့ သတၱဝါေတြပါ၊ အဂၤလိပ္ကလည္း Man is social animal. လိုဆိုပါတယ္။ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ေနၾကရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ေနတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေျပ ဆက္ဆံႏုိင္ၾကဖို႔ ဆိုရင္ အျပန္အလွန္နားလည္မႈ ဟာမရွိမျဖစ္အေရးႀကီးပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ နားလည္ဖို႔ ဆိုရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပစ္မျမင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပစ္မျမင္ဖို႔ ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ပါပဲ။ ကိုယ္စိတ္က အျပစ္ျမင္ခ်င္ေနရင္ သူ႔အလုိလို အျပစ္ျမင္တတ္ပါတယ္၊ ကိုယ္က အျပစ္မျမင္ခ်င္တဲ့သူက် ျပန္ေတာ့လည္း ဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းထင္ေနတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒါဟာ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
No man is perfect. ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ လူတိုင္းဟာ အရာအားလံုး ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေနဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ စာေရးသူလည္း အလံုးစံု မေကာင္းႏိုင္ပါဘူး၊ လူတစ္ေယာက္မွာ ေကာင္းတဲ့ စိတ္လည္း ရွိသလို၊ မေကာင္းတဲ့စိတ္လည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ အားလံုးကင္းစင္သြားရင္ ေလာကီ လူ႔ေဘာင္ မွာေနဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။ ရဟႏၲာျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြမ်ားသြားရင္ လူေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေတာ့ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြမ်ား ေနရင္ေတာ့ လူဆိုးျဖစ္မွာပါ။ ဒီလိုပဲ လူတိုင္းမွာ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္။ အဲဒါကို ျဖည့္ၿပီးနားလည္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ တစ္ခုခု လုပ္လိုက္လို႔ လြဲေခ်ာ္သြားတိုင္း အျပစ္ျမင္ၿပီး အျပစ္တင္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ တစ္ခုခု လြဲေခ်ာ္သြားတယ္၊ မွားယြင္းသြား တယ္ ဆိုရင္ သူရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကို ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ အေၾကာင္း တရား ကင္းေသာ အက်ိဳးတရားမရွိပါဘူး။ အေၾကာင္းရွိလို႔ အက်ိဳးျဖစ္လာတာပါ။ သူရဲ႕ လြဲေခ်ာ္မႈ၊ လြဲမွားမႈ တစ္စံုတရာဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လုပ္လိုက္တာလား … ? မရည္ရြယ္ဘဲ ျဖစ္သြားတာလား … ? ဒါကို သံုးသပ္ဖို႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို မသံုးသပ္ဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕အျမင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ တစ္ဖက္သတ္ဆံုးျဖစ္ လုိက္မယ္ဆိုရင္ မလိုလားအပ္တဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြ၊ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းကို တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ျပည့္ဝတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ လူူသားရင္းျမစ္ေတြ ေပၚထြန္းလာဖို႔ဆိုရင္ ယံုၾကည္မႈေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္မႈမေပးထားရင္၊ ယံုၾကည္မႈမရွိၾကဘူးဆိုရင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ခ်င္းစီမွာ ယံုၾကည္ ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးၿပီး လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္စြမ္းေတြပါ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဥပမာ ေလးတစ္ခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ စာေရးသူအပါအဝင္ အားလံုးသိၾကတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးလံုး တီထြင္သူ အက္ဒီဆင္ ဟာ မီးလံုးကို ေအာင္ျမင္စြာ တီထြင္ၿပီးတဲ့အခါ ျပည္သူေတြကို မိတ္ဆက္တဲ့ ပြဲေလးတစ္ခုလုပ္ပါတယ္၊ ဒီေခတ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ကုန္ပစၥည္းသစ္မိတ္ဆက္ပြဲ ေပါ့ဗ်ာ၊ မီဒီယာအသီးသီးက လူေတြေရာ ၊ အျခားစိတ္ဝင္စားတဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြေရာ အစံုအလင္ ပြဲကိုေရာက္ရွိေနၾကၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အက္ဒီဆင္က သူ႔ရဲ႕တပည့္ကို မီးလံုးကို သြားယူခိုင္လိုက္တယ္၊ သူ႔တပည့္က မီးလံုးကို ပရိတ္သတ္ဆီ ယူလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်ကြဲသြားတယ္။ စာဖတ္သူမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္နဲ႔ဆို ဘာေတြျဖစ္ကုန္ ၾကမလဲ ….. ? အနည္းဆံုးေတာ့ တပည့္ေက်ာ္ကို မဆူရင္ေတာင္မွ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး အျပစ္တင္မိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အက္ဒီဆင္က သူ႔တပည့္ကို အျပစ္မတင္ဘဲ ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ ေတြကို ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ မိတ္ဆက္တဲ့ပြဲကို ေရာက္လာပါတယ္၊ အဲဒီပြဲမွာလည္း မီးလံုးကို ယူဖို႔အတြက္ ပထမတစ္ႀကိမ္တုန္းက က်ကြဲဖူးတဲ့ တပည့္ကိုပဲ ျပန္ယူခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြက ဘာလို႔ သူ႔ကိုထပ္ယူခိုင္းတာလဲ တကယ္လို႔သာ ထပ္ၿပီးေတာ့ က်ကြဲသြားမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲေပါ့။ “တစ္ခါမွားသြား႐ံုနဲ႔ သူ႔ကို ထပ္မခိုင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ လံုး ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ့္မယ္” တဲ့ အက္ဒီဆင္ ျပန္ေျဖတဲ့စကားပါ။
ဒါေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ခု လြဲမွားတိုင္းမွာ ခ်က္ခ်င္းအျပစ္မတင္ဘဲ အေၾကာင္းရင္းကို ဆန္းစပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ တစ္ခုခုမွားယြင္းတုိင္း အျပစ္ပဲတင္ေနမယ္ဆိုရင္ … အဲဒီလူဟာ ယံုၾကည္မႈ ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးလာသလို တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ အခ်ိန္လြန္မွ သိရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဆူခံရမွာ၊ အေျပာခံရမွာ၊ အျပစ္တင္ခံရမွာ ေၾကာက္ေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဖံုးကြယ္ထား ေလ့ရွိၾကပါတယ္၊ လံုးဝဖံုးလို႔ မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်မွ အဲဒီအမွားေတြကို သိရတဲ့အခါ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥေတြဟာ စာေရးသူတို႔ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမွာ မိသားစုတြင္း ကိစၥေလာက္ကေနၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီ၊ အဖြဲ႔အစည္း လုပ္ငန္းကိစၥေတြ အထိ သိသိသာျမင္ေနရပါတယ္။ ဥပမာ - မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္က ဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္ကို တာဝန္တစ္ခုေပးလိုက္တယ္၊ ဝန္ထမ္းကလည္း ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အတားအဆီးေတြေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမေအာင္ျမင္ဘူးဆိုပါေတာ့၊ သူ႔ကို “ဘူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ သူ႔ကို အျပစ္တင္မယ္၊ ဆူပူမယ္၊ ႀကိမ္းေမာင္း မယ္ ဆိုရင္ … သူက လုပ္လည္းလုပ္ေပးရေသးတယ္၊ အျပစ္တင္လည္း ခံရေသးတယ္ လို႔ေတြးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ စိတ္မပါတာေတြ၊ ေစတနာ မပါေတာ့တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ယံုၾကည္မႈ မေပးႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီလို အခြင့္အေရး ရရင္ အဲဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ စိတ္အခံရွိတယ္လို႔ စိတ္ပညာရွင္ေတြက ဆိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အိမ္ရွင္ နဲ႔ အိမ္ငွားဆိုပါေတာ့ ၊ အိမ္ရွင္က အိမ္ငွားကို မယံုဘူး။ သူ႔ရဲ႕အိမ္ကို စည္းမရွိ/ ကမ္းမရွိ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္မယ္လို႔ ထင္တယ္ ဆိုရင္ အိမ္ရွင္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ငွားျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္အခံရွိလို႔ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြးတာလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဆက္ဆံၾကတဲ့အခါ ယံုၾကည္မႈကို ေပးႏုိင္သေလာက္ ေပးလိုက္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အျပည့္အဝယံုၾကည္ေပးလိုက္ပါ။ အဲဒီလိုယံုၾကည္မႈေပးထားတာ ကိုလည္း တဖက္သားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သိရွိပါေစ၊ ဒါဆိုရင္ အဲဒီယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစားလုပ္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ အဲဒီလို ယံုၾကည္မႈေပးထားပါလ်က္နဲ႔ အလြဲသံုးစားလုပ္တယ္ဆိုရင္ နားလည္မႈေပးႏုိင္ သေလာက္၊ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္သေလာက္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ။ အဲဒီလုပ္ေပးလိုက္တာဟာ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္အမွားမလုပ္ဖို႔ အႀကီးမားဆံုးတြန္းအားတစ္ခုပါ။
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္နားလည္ ယံုၾကည္မႈရဖို႔အတြက္ အေရးႀကီးဆံုးေသာ အခ်က္က ေမတၱာတရားပါ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေမတၱားထားႏုိင္ရင္ ယံုၾကည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ ႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကမွာပါ … ။
ေအာင္ကိုဦး(UMK)
Be The Best !
Credit to Aung Ko Oo - UMK
Source => https://www.facebook.com/aungkouumk/posts/827497624043694:0
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Be Positive!
0 comments:
Post a Comment