စာမ်က္ႏွာ - ၂၉

************
လူ႔ဘဝဆိုတာ ကံၾကမၼာက အသင့္ျပဌာန္းထားတဲ့ သင္ရိုးစာအုပ္တစ္အုပ္ဆုိရင္ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘဝ စာမ်က္ႏွာ နံပါတ္ (၂၉) ကို ေရာက္ပါၿပီ … စာမ်က္ႏွာ (၂၉) အထိ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဝမ္းနည္းစရာေတြ … ေပ်ာ္ရြင္စရာေတြ … စိတ္ဓါတ္က်စရာေတြ … စိတ္အားတက္ၾကြစရာေတြ စတဲ့ စတဲ့ ခံစားခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါၿပီ … ဆရာေကာင္းသန္႔ကေတာ့ ဘဝဆိုတာ “စိတ္ညစ္စရာ ေသာကဒုကၡေတြနဲ႔ စိတ္ေပ်ာ္စရာ သုခအနည္းကို အခ်ိဳးအစား မမွ်တစြာ ေဖ်ာ္စပ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ပါပဲ” လို႔ဖြင့္ဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကလည္း ဆရာေကာင္းသန္႔ရဲ႕ ေကာ္ဖီခြက္လိုပဲ သုခ နဲ႔ ဒုကၡ အခ်ိဳးမမွ်တတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပါပဲ … ။
ဘဝရဲ႕ အေစာပိုင္း စာမ်က္ႏွာေတြကေတာ့ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွပါဘူး … စာမ်က္ႏွာ (၅) ေလာက္အထိကေတာ့ ေမေမ နဲ႔ ပါပါ တာဝန္က်ရာ ေနရာေတြကို လိုက္ပါရင္း ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက ပုခက္တြင္းမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့တာပဲ … စာမ်က္ႏွာ (၅) မွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိတာကေတာ့ အေဖ နဲ႔ အေမက ေက်ာင္းဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမေတြ ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရလို႔ ေက်ာင္းစတတ္တဲ့ႏွစ္မွာ သူငယ္တန္းကို (၁) လေလာက္ပဲ တက္လိုက္ရၿပီး … (၁) တန္းကို စတက္ခဲ့ရတယ္ … ။
စာမ်က္ႏွာ (၈) သို႔မဟုတ္ မွတ္မွတ္ရရ အျဖစ္တစ္ခု … အေမ့ဖက္က အဖြားအိမ္ကို သြားလည္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ အေမ့ကို ခ်ီခိုင္းတာ အေမက မခ်ီဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့ရလို႔ … အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အိပ္ရာထဲ ေရာက္တဲ့အထိ မအိပ္ဘဲ အဖြားအိမ္ကို ေနာက္တေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ အေမက ျပန္ခ်ီၿပီးေခၚရတဲ့ အထိ အတၱႀကီးခဲ့ဘူးတာ … (“အတၱႀကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္” စာစုမွာ အက်ယ္ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္) …
စာမ်က္ႏွာ (၁၄) - အေျပာင္းအလဲ တစ္ခု စတင္ျခင္း … ရြာမွာ အလယ္တန္းပဲ ရွိတဲ့အတြက္ (၉) တန္း တက္ေတာ့ အေဖနဲဲ႔ အေမက တာဝန္က်တဲ့ ရြာကေန ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္ … ပထမဆံုး ကိုးတန္းတက္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕ကိုသြားေတာ့ (၁၄) မိုင္ခရီးကို လမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့တာ ပံုျပင္မဟုတ္တဲ့ တကယ့္ ဇာတ္လမ္းေပါ့ … တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းမွာ စိုးလို႔ တာဝန္က်ရာ ရြာကို ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းလွမ္းတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္မယ့္ ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းခဲ့ၾကတာ မိဘေတြရဲ႕ ေမတၱာ … အေဖနဲ႔ အေမရြာက ေက်ာင္းတက္ၿပီး ျပန္လာရင္ ခရမ္းသီးတို႔၊ ဘူးညြန္႔ တို႔လို အသီးအႏွံ အရြက္အညြန္႔ေတြ ဝယ္လာ ၿမိဳ႕မွာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ျပန္ေရာင္းရင္း တဖက္တလမ္းက ဝင္ေငြ ရွာၾကတယ္ … ။ (၉) တန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္းေတြႀကီးပဲ … (၈) တန္းအထိ က်ဴရွင္တက္စရာမလိုဘဲ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ (၉) တန္းမွာ က်ဴရွင္ေတြေျပးတက္ … အေကာင္ေသးေသးေလးနဲ႔ စာအုပ္အထူႀကီးေတြပါတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ရင္း အ.ထ.က (၁) ကို ေရာက္ဖို႔ ေတာင္ကုန္းတစ္ကုန္း ေက်ာ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ … (၁၀) တန္းေအာင္ၿပီးသား အစ္ကိုႀကီးေတြနဲ႔ ညည ဂစ္တာ လိုက္တီးတာ စသည္စသည္ျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းရင္း ရလဒ္ကေတာ့ အဆင့္ေတြက်သြား တာပါပဲ … ။
စာမ်က္ႏွာ (၁၅) - (၁၀) တန္းေရာက္ေတာ့ ဂစ္တာလိုက္မတီးေတာ့ေပမယ့္ စာက်က္တိုင္း ည (၈) နာရီ မေက်ာ္တာပါပဲ … အၿမဲတမ္း အိပ္ငိုက္လို႔ အေမက ေနာက္ႏွစ္မွ ေျဖပါလားလို႔ ေျပာခဲ့ရေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းအုုပ္ဆရာႀကီး ဦးသိန္းဆန္း လက္ထက္မွ စတင္ခဲ့တဲ့ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ စာေမးပြဲမွာ အေဖက အဆင့္ (၁) က (၃) အတြင္း ဝင္ရင္ ဆိုင္ကယ္ဝယ္ေပးမယ္ ေျပာလို႔ ဆိုင္ကယ္လိုခ်င္စိတ္နဲ႔ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီး စာေတြ အသည္းအသန္က်က္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ထူးခၽြန္ျဖစ္လာတဲ့အျပင္ (၁၀) တန္းေအာင္ခဲ့တာေလ … အဲဒီတုန္းက ဆိုင္ကယ္စီးတဲ့ ေက်ာင္းသားက လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတယ္ေလ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၉တန္း(ေအ) မွာ စည္သူဝင္းရယ္ … သားငယ္ရယ္ …. ညိဳျပာရယ္ (၃) ေယာက္ပဲ ဆိုင္ကယ္စီးႏိုင္တာ … ေက်ာင္းတက္ရင္ ေတာင္ကုန္းကို ေက်ာ္ရေတာ့ စက္ဘီးလည္း အဆင္မေျပေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေက်ာင္းတက္ရင္း ေတာင္တက္ၾကတာေပါ့ … ႏွစ္စကအတုိင္းသာ သြားရင္ ေသခ်ာေပါက္ (၁၀) တန္းက်မွာ (အက်ယ္ကို “ျပင္းျပတဲ့စိတ္ဆႏၵ နဲ႔ အေလ့အထ” စာစုမွာ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္) ။
စာမ်က္ႏွာ (၁၅) မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာစာ ဆရာ ဦးဥာဏ္ထြန္း ပါ .. ဆရာနဲ႔အတူ ဥာဏ္ျမင့္မိုရ္ဆိုတဲ့ စာသင္စာက်က္ဝိုင္း စတင္ခဲ့သလို … စာေပမ်ိဳးေစ့ အစလို႔ ေျပာရမယ့္ အ.ထ.က (၁) ရဲ႕ နံရပ္ကပ္စာေစာင္ကို ကိုယ္တိုင္ဦးစီး အယ္ဒီတာလုပ္ခဲ့သလို ကိုယ္တုိင္လည္း စာေတြစေရးၿပီး “စာေပဆိုင္ရာ ထူးခၽြန္ဆု” ရခဲ့ဖူးတယ္ … ေက်ာင္းတြင္း စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲေတြေရာ၊ ပညာတန္ေဆာင္ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲမွာေရာ ပထမ ဆုေတြ ရခဲ့ဖူးတယ္ … ။
စာမ်က္ႏွာ (၁၅) မကုန္ခင္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရြာသား အူေၾကာင္ၾကားေလး မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ … ။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မက္က R.I.T ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ကို တက္ဖို႔ ဒါေပမယ့္ တစ္ေရးႏုိးမွ အႀကံေပၚ (၁၀) လပိုင္းအထိ အိပ္ငိုက္ရင္း စာက်က္လာတာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွ အသည္းအသန္က်က္လို႔ ေအာင္လာတာ ဆုိေတာ့ အင္းစိန္ နဲ႔ လွည္းတန္း ျဖတ္သြားတုိင္း R.I.T ေက်ာင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္ရံုကလြဲလို႔ မတက္ခဲ့ရပါဘူး … (ကံၾကမၼာ တစ္ပတ္လည္လို႔ Y.I.T မွာ စာသြားသင္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို “စြဲလန္းတက္ပါေစ” စာစုမွာ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္)
ဒီိလိုနဲ႔ ေမဂ်ာေတြက်လာေတာ့ ပုသိမ္တကၠသိုသ္မွာ အဏၰဝါသိပၸံ ဆိုတဲ့ နာမည္လွလွ နဲ႔ ေမဂ်ာ ကို တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္ … ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အစိုးရိမ္ေတြႀကီးလြန္းတဲ့ ေမေမ ပုသိမ္ေျမအထိ လိုက္ပို႔ရံုနဲ႔မကဘူး … ပထမဆံုး တကၠသိုလ္စတက္တဲ့ေန႔မွာ ေမေမက ဆိုကၠားနဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္ … ။ အဏၰဝါသိပၸံ မွာ ပထမႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုး ဘာသာရပ္အားလံုးကို ဆရာဦးလွတင့္(ယခု ရန္ကုန္အေဝးသင္ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္) တစ္ေယာက္တည္း သင္ေပမယ့္ …. ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးကို မပ်င္းေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္ … ဘဝေနနည္းေတြ သင္ေပးခဲ့တယ္ … ။ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ကိုေအးရယ္ … အစမ္းရယ္ … မိုးႀကီးရယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ရယ္ (၄) ေယာက္ေပါင္းၿပီး AMKO Cyber Enterprise ဆိုတဲ့ လုပ္ငန္းေလး စလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္ … အေတြ႔အႀကံဳေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ရပါတယ္ … ။
စာမ်က္ႏွာ (၁၉) - ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ရိုးသားႀကိဳးစား ဧရာဝတီသားတုိ႔ ေပ်ာ္စံရာ က ေန မဟာရန္ကုန္ ေရႊ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပန္ပါတယ္ … ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းဆက္တယ္မယ္ေပါ့ …. ဒါနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္မယ္ဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာ ေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ တတ္မွျဖစ္မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာဖို႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ (၁၀) တန္းၿပီးတုန္းက ေနတဲ့ အစ္ကို (၂) ေယာက္ကလည္း ႏုိင္ငံျခား ထြက္သြားၾကၿပီ … အမ်ိဳးေတြ အိမ္မွာလည္း မေနခ်င္ေတာ့ ရွစ္မိုင္က သူငယ္ခ်င္း ဝႀကီး @ ခ်စ္လြင္ဦး (ယခု ဂႏၲဝင္ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းဆိုင္ ပိုင္ရွင္) အိမ္မွာ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္ … သူကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးရွင္ ဆရာႀကီး ဦးျမႀကိဳင္ သင္တန္းကုိ ေခၚလာခဲ့တာ … သိပ္မၾကာဘူး သူက စကၤာပူကို ထြက္သြားခဲ့ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ဆက္တက္ေနတယ္ … အဲဒီလိုနဲ႔ ရွစ္မိုင္ကေန လွည္းတန္းကို လွမ္းမတက္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းနားမွာပဲ ေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ … အေျခအေနအရ အေဆာင္ငွားေနဖို႔ လည္း သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ … ဆရာႀကီးေက်ာင္းေဘးမွာ မင္းမင္း@အညာသား၊ မာမီ @ ေအာင္ကိုဝင္း၊ ရာဇာ တုိ႔ေပါင္းဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ကပ္ေနခဲ့တယ္ …. မနက္အေစာႀကီး လွည္းတန္းေစ်းထဲသြား တစ္ေန႔စာ ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြဝယ္ … ၊ ဆိုင္ခင္း … သင္တန္းတက္ ၊ ေန႔ခင္း ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္ စားပြဲထိုး … ေန႔ခင္းပိုင္း နားခ်ိန္ေတြမွာ စားပြဲထိုး … ညေရာက္ရင္ ဆိုင္ထဲမွာပဲ ခံုေတြစီၿပီး အိပ္ခဲ့ၾကတယ္ … အဲဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ အသစ္တက္တဲ့ ဂ်ဴနီယာေတြကို ကိုယ္နားလည္ သေလာက္ Ice Berry မွာ စာရွင္းျပျဖစ္တယ္ … ။
အဲဒီကေန ပထမဆံုး ရန္ကုန္မွာ စာစသင္တာ သီရိၿမိဳင္ (၃) လမ္းမွာ … တစ္လကို ၅၀၀၀ ရပါတယ္ … မွတ္တိုင္ကေန သီရိၿမိဳင္လမ္းကို ဆိုကၠားစီးရင္ လစာျပဳတ္ မွာေၾကာင့္ စာသြားသင္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္ … မွတ္တုိင္ကသြားရင္ (၁၀) လပိုင္းလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေဘာလံုးကြင္းမွာ စြန္လႊတ္တဲ့သူေတြ … ေဘာလံုးကန္တဲ့သူေတြ ကို ေငးၾကည့္ရင္း ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြ ရွိတယ္ … စာသြားသင္ဖို႔ ကားခမရွိလို႔ ရံုးခန္းမွာ မစုဆီက ေတာင္းလိုက္/ေခ်းလိုက္ နဲ႔ သြားခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြ ရွိတယ္ … ကံဇာတာေလးေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဆရာႀကီးသင္တန္းေဘးက အန္တီတစ္ေယာက္ စပ္ေပးလို႔ ေရႊေတာင္ၾကားက အိမ္တစ္အိမ္ မွာ အဂၤလိပ္စာသင္ခြင့္ရခဲ့တယ္ … အႀကိဳ/အပို႔ ပါၿပီး တစ္လကို ၁၅၀၀၀ ရပါတယ္ … အဲဒီကေန ကုကၠိဳင္းလမ္းေပၚက အိမ္မွာ ဆက္သင္ရတယ္ …
စာမ်က္ႏွာ (၂၁) မွာ စာသင္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ဆရာအမ္းယုေမာင္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို လိုက္သြားရင္း မအူပင္က ငါးကန္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္ … ဘဝရဲ႕ အေျခအေနအရ စာသင္လို႔ရတဲ့ ဝင္ေငြကလည္း ျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္ အဟုတ္ေတာ့ အလုုပ္ကို ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ပါတယ္ … ထင္ေနတာက မအူပင္ၿမိဳ႕နဲ႔ မေဝးဘူးေပါ့၊ စေန/တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္မွာ ရန္ကုန္ျပန္လာ ဝိုင္းဆက္သင္မယ့္ေပါ့ … တကယ္ေရာက္ သြားေတာ့ ရန္ကုန္-ပုသိမ္ ကားလမ္းေပၚက ေညာင္တုန္း၊ ဆားမေလာက္ အေက်ာ္နားေလးမွာ ဆင္းၿပီး စက္ေလွနဲ႔ ဆက္သြားရတယ္ … ပေနာ္/ခနာ ဆိုတဲ့ ရြာေလးေဘးက ငါးကန္မွာ အဏၰဝါ ဘဝ အစျပဳခဲ့တယ္ … တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ငါးေတြ … ဝန္ထမ္းေတြ နဲ႔ လံုးခ်ာလည္ရင္း အဂၤလိပ္စာနဲ႔ လည္း ေဝးေဝး လာတယ္ … ။
စာမ်က္ႏွာ (၂၃) မွာေတာ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ဆက္ျဖစ္လာျပန္တယ္ … ငါးကန္မွာေနရင္း က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ အလုပ္ထြက္ၿပီး … ၿပီး မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ ျပန္ေရာက္လာျပန္ပါၿပီ … အလုပ္မရွိေတာ့ ဝင္ေငြမရွိ … ေဆးကုထားတဲ့ အရွိန္နဲ႔ အေၾကြးေတြပါတင္ … အဂၤလိပ္စာနဲ႔လည္း ေဝးေနပီ ဆိုေတာ့ ဘာလုုုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ လက္က်န္ေငြေလး ထိုင္စားၿပီး လိႈင္သာယာမွာ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေပ်ာက္ေနပါတယ္ … ေဝေလေလ လုပ္ရင္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုုကို ခ်လိုက္ပါတယ္ … အဂၤလိပ္စာ သင္တဲ့ အလုုပ္ကိုပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ …. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရြာမျပန္ေတာ့ဘဲ ေမေမ့ကို ရန္ကုန္ ခဏ ေခၚၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ကို ေျပာျပၿပီး အေမက ရြာကိုျပန္ေခၚေပမယ့္ ေခါင္းမာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္ … ဆရာႀကီးဦးျမႀကိဳင္ကို ေတြ႔အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ၊ ေက်ာင္းမွာ ေနခြင့္ေတာင္းၿပီး အဂၤလိပ္စာေလာက ကို ျပန္ေျခခ် ခဲ့တယ္ …. ဆရာႀကီးေက်ာင္းမွာ ၾကားရက္ မနက္ ၈ နာရီက ၉ ခြဲ တာဝန္ယူထားတဲ့ ဆရာစံလင္းက မိသားစုကိစၥနဲ႔ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့လို႔ အဲဒီအတန္းမွာ ဆရာႀကီးကို ကူညီခြင့္ရခဲ့တယ္ … ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စာသင္ေနရင္း အဂၤလိပ္စာေလ့လာသူေတြ အတြက္ ကိုယ္ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို Facebook မွာ ျပန္မွ်ေဝခဲ့တယ္ … ။ Education Digest Journal မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ဆုိင္ရာေတြ စၿပီးေတာ့ အပတ္စဥ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္ … ။
စာမ်က္ႏွာ (၂၅) မွာ ဆရာႀကီးေက်ာင္းမွာ အတန္းမရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ထီးျဖဴ ဖိနပ္ပါးေအာင္ အိမ္ေပါက္စိ စာလုိက္သင္ျဖစ္တယ္ … ၿမိဳ႕ထဲက အာမခံရံုးေဘးက တိုက္မွာ သင္တုန္းက တုိက္ကလည္း အျမင့္ႀကီးရယ္ သင္ရတာက ၇ လႊာမွာ … အေပၚကိုေရာက္ရင္ ေရေတာင္ ခ်က္ခ်င္း မေသာက္ႏုိင္ဘူး … ၿပီးေတာ့ ပါရီမီလမ္းေပၚက တုိက္မွာလည္း အဲဒီလိုပဲ အရင္တုန္းက တုိက္ႀကီး ေလွကားထစ္ေတြကလည္း အျမင့္ႀကီးရယ္ ၇ လႊာကို ေန႔ခင္း ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ေျပးတက္ၿပီး သင္ … မိုးရာသီဆိုရင္ ပုဆိုး အပိုေလး အိပ္ထဲမွာထည့္ စာသင္မယ့္ အိမ္ကိုေရာက္ရင္ ေရစိုပုဆိုးကို ျဖန္႔ထားၿပီး ပုဆိုးအေျခာက္ကို လဲၿပီး စာသင္ … ေနာက္တစ္ဝိုင္းကူးရင္ အစိုေလးျပန္ဝတ္ … အဲဒီလိုေတြလည္း သြားခဲ့ ရတယ္ … ။ တာေမြက စာသင္ၿပီး အျပန္ ေရေတြႀကီးလို႔ တာေမြပလာဇာက တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္း အထိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ရတာလည္း မွတ္မွတ္ရရပါပဲ …
စာမ်က္ႏွာ (၂၆) မွာ ဆရာႀကီးေက်ာင္းကေန ဓမၼာရံုလမ္းက ၈ ေပ ပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးကို ေျပာင္းေနခဲ့တယ္ … အဲဒီအခန္းေလးကေန အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာေတြ ပံုမွန္ေရးရင္း ေလ့လာသူေတြ အဆင္ေျပေစဖို႔ “အခမဲ့ အြန္လိုင္း အဂၤလိပ္ဘာသာစကား သင္တန္း” ကို စဖြင့္ခဲ့တယ္ အပတ္စဥ္ (၂) ခုမွာ အြန္လိုင္းက သင္တန္းသား/သူေပါင္း ၈၀၀၀ ေက်ာ္ ကို ပို႔ခ်ေပးခဲ့တယ္ … အြန္လိုင္းက စာဖတ္သူေတြ ေတာင္းဆိုလို႔ “အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ေလ့လာနည္း လမ္းညႊန္” စာအုပ္ကို ထုတ္ေဝၿပီးေတာ့ ဒဂံုစင္တာ (၂) မွာ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲနဲဲ႔အတူ အြန္လိုင္း သင္တန္းသား/သူမ်ား ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားဆုိင္ရာ ေဟာေျပာပြဲ ကို ပါ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ … ။ မႏၲေလး၊ ေနျပည္ေတာ္ ေတြပါ ဆက္ၿပီးေတာ့ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲ နဲ႔ ေဟာေျပာပြဲ၊ အြန္လိုင္း သင္တန္းသား/သူမ်ား ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ ေတြ ဆက္တိုက္လုပ္ခဲ့တယ္ … မႏၲေလးက ျပန္လာေတာ့ သံလမ္းက ေလးလႊာ ဒါဘာခန္းမွာ စားပြဲဝိုင္း (၂) ဝိုင္းဆက္နဲ႔ AELC (Acuity English Language Center) ကို စတင္ခဲ့တယ္ … သင္တန္းစတဲ့ အခ်ိန္မွာ တိုက္ခန္းငွားဖို႔ ပိုက္ဆံ (၃) သိန္းေတာင္ လက္ထဲ မျပည့္ပါဘူး … အြန္လိုင္းသင္တန္းသား/သူ ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ ေစာၿပီး သင္တန္းကို ဖြင့္ျဖစ္သြားတယ္ … ။
စာမ်က္ႏွာ (၂၇) မွာ စာအုုပ္အသစ္ထပ္မထြက္ႏိုင္ေပမယ့္ Barcamp နဲ႔ အတူ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ျပည္၊ မိထၳီလာ၊ မံုရြာ၊ စစ္ကိုင္း၊ ဟသၤတ၊ ေတာင္ငူ၊ လာရိႈး စသည္စသည္ျဖင့္ ႏုိင္ငံအႏွံ႔ လူငယ္ေတြ အတြက္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားျဖည့္ အားေပးစကားေတြ မွ်ေဝေပးခဲ့တယ္။ AELC ကိုလည္း သံလမ္း (၄) လႊာက ေန ဘူတာရံုလမ္းက ဒုတိယေနရာျဖစ္တဲ့ ေျမညီထပ္ကို ေျပာင္းေရြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဇာတိေျမမွာ သင္တန္းသား/သူ ေတြနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး စာၾကည့္တုိက္ တစ္ခု လွဴဒါန္းျဖစ္ခဲ့တယ္ စာၾကည့္တိုက္မွဴးကိုလည္း လစဥ္ ၅၀၀၀၀ ခုခ်ိန္အထိ ေထာက္ပံ့ေပးေနတယ္ … ။
စာမ်က္ႏွာ (၂၈) မွာ “လူငယ္ေတြ စဥ္းစားဖို႔” ထုတ္ေဝဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာပဲ အြန္လိုင္း စာဖတ္သူေတြရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ “အားရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုန္လိုက္ပါ” စာအုပ္ထြက္လာခဲ့တယ္ … စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲနဲ႔အတူ မႏၲေလး၊ မိထၳီလာ၊ စစ္ကိုင္း ေတြကို ေဟာေျပာပြဲေတြ ဆက္တုိက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာဖတ္သူေတြ ေတာင္းဆိုၾကတဲ့အတုိင္း စာအုပ္ထြက္ၿပီး (၁) လအတြင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ပံုႏွိပ္ရတယ္ အေရာင္းရဆံုး နံပါတ္ (၂) စာရင္းဝင္ခဲ့တယ္ … (၃) လပိုင္းမွာ “လူငယ္ေတြ စဥ္းစားဖို႔” ထပ္ထြက္လာတယ္ … ေက်းဇူးရွင္ စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အားေပးမႈေၾကာင့္ “လူငယ္ေတြ စဥ္းစားဖို႔” စာအုပ္လည္း အေရာင္းရဆံုး နံပါတ္ (၅) ဝင္ခဲ့ပါတယ္ … (၁၀) လပိုင္းမွာ AELC ရဲ႕ (၂) ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားမွာ ခါတိုင္း သီးတင္းကၽြတ္ လက္အုပ္ခ်ီမိုးၿပီးတတ္ႏုိင္သေလာက္ေလး ကန္ေတာ့ခဲ့တာကေန ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီး ဦးျမႀကိဳင္္ကို အခမ္းအနား နဲ႔ ကန္ေတာ့ႏုိင္ခဲ့တယ္။ AELC (၂) ႏွစ္ျပည့္ နဲ႔ အတူ “ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္တာလဲ” စာအုပ္ကို ထုတ္ေဝခဲ့တယ္ … စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အားေပးမႈက ေက်းဇူးကမၻာ မကပါ … “ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္တာလဲ” စာအုပ္လည္း အေရာင္းရဆံုး နံပါတ္ (၃) ဝင္ပါတယ္ … ၁ လပိုင္းေလာက္အထိ နံပါတ္ ၇ ေနရာမွာ ရွိေနပါေသးတယ္။ အေမ့ကိုလည္း ပင္စင္ယူခိုင္းၿပီး ရန္ကုန္ေခၚထားႏုိင္ခဲ့တယ္ … အေဖကိုလည္း ပင္စင္ယူခုိင္းခ်င္ေပမယ့္ အေဖ နဲ႔ အေမက တစ္ေက်ာင္းတည္းမွာ တာဝန္က်ေနတာ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက (၂) ေယာက္လံုး တစ္ၿပိဳင္တည္း မယူဖို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ အေဖကေတာ့ တစ္ႏွစ္ ဆက္သင္ေနတုန္းပါ။
စာမ်က္ႏွာ (၂၉) ကို စတင္လာတဲ့ ဒီႏွစ္မွာ … AELC ရဲ႕ (၃) ေနရာေျမာက္ လက္ရွိ အခန္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တယ္ သင္တန္းသား/သူေတြ အတြက္ သင္ၾကားေရးသာမက အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျပည့္စံုေကာင္းမြန္တဲ့ စာသင္ခန္းျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္ … သင္တန္းေၾကးကို လည္း တုိးမေတာင္းခဲ့ဘူး … စာမ်က္ႏွာ (၂၉) အထိ ျဖတ္သန္းမႈမွာ မသာယာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ … ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ … က ပိုမ်ားပါတယ္ … ဒါေပမယ့္ “စိတ္ညစ္စရာရွိရင္ ညစ္ပါတယ္ … စိတ္ဓါတ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မက်ပါဘူး” … ေရွ႕ဆက္ၿပီးလည္း ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္းရွိသေရြ႕ႀကိဳးစားေနမွာပါ ....
ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ခဏေလးနဲ႔ ရလာတာမဟုတ္ပါဘူး … လူတိုင္း ေအာင္ျမင္မႈကို ရႏုိင္ပါတယ္ … အေရးႀကီးတာက ပန္းတိုင္မေရာက္မျခင္း အေလ်ာ့မေပးဘဲ ေလွ်ာက္္ဖို႔ပါပဲ … ဘယ္ေတာ့မွ အရံႈးမေပးပါနဲ႔ … ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ဟာ ေစာင့္ေနပါတယ္လို႔ ေျပာရင္း
John C. Mexwell ရဲ႕ စကားျဖစ္တဲ့ “Quitter never win, winner never quit” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္ …
ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ (၂၉) မ်က္ႏွာ ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးအထူး တင္ရွိပါတယ္ …
လူငယ္တုိင္း ဇြဲရည္သန္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတုိင္ကို အေရာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ …
ေမတၱာျဖင့္
ေအာင္ကုိဦး(UMK)
Be the Best !

Credit to Aung Ko Oo - UMK

Source => https://www.facebook.com/aungkouumk/posts/825018364291620:0

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Be Positive!

Share on Google Plus

About Unknown

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.